Sławna opera liryczna Giacomo Pucciniego w trzech aktach, do libretta Giuseppe Giacosa i Luigi Illica, została wystawiona po raz pierwszy w Rzymie, w Teatrze Costanzi, 14 stycznia 1900 r. Wystawiana ponownie w prestiżowym gmachu Teatru Wielkiego Opery Narodowej w Warszawie, jest uważana za najbardziej dramatyczną operę Pucciniego, bogatą w efekty teatralne i pomysły trzymające widza w ciągłym napięciu. Wątek muzyczny rozwija się równie dynamicznie, charakteryzuje się krótkimi i ostrymi wtrętami tematycznymi, często skonstruowanymi na dysonansowej harmonii, jak harmonia stworzona przez następstwo akordów tematu Scarpii, otwierającą operę. Talent melodyczny Pucciniego ujawnia się w duetach Toski i Mario, jak również w trzech sławnych romansach, po jednym na akt (Recondita armonia, Vissi d’arte, E lucevan le stelle), które spowalniają tempo akcji opery.