23 i 24 października o godzinie 19:00, Włoski Instytut Kultury w Warszawie zaprasza do Instytutu Teatralnego na spektakl Rewolucja Księżyca w reżyserii Karoliny Porcari i adaptacji Krzysztofa Szekalskiego.
Choreografia: Aneta Jankowska, występują Aneta Jankowska, Gieorgij Puchalski/Andrei Kamarau, kompozycja i muzyka na żywo: Hubert Zemler, kostiumy i scenografia: Łukasz Błażejweski, światła: Gieorgij Puchalski.
Przedstawienie powstało na podstawie powieści Andrei Camilleriego i opowiada prawdziwą, choć mało znaną historię Eleonory de Moura, wykształconej i politycznie bystrej kobiety, która w 1677 roku, z woli umierającego męża — hiszpańskiego gubernatora Palermo — została wyznaczona na jego następczynię na czele Królestwa Sycylii, wówczas pod panowaniem zjednoczonej Hiszpanii.
Eleonora rządzi tylko przez 28 dni, tyle ile trwa cykl księżyca, ale w tym krótkim czasie przeprowadza prawdziwą rewolucję: wprowadza reformy gospodarcze i społeczne, chroni marginalizowane kobiety, ponownie otwiera schroniska dla byłych prostytutek i dziewcząt w niebezpieczeństwie, oraz ustanawia prawo do „posagu” dla ubogich młodych kobiet. Jej działania spotykają się jednak z gwałtownym sprzeciwem Świętej Rady Królewskiej i biskupa Palermo, którzy, powołując się na przepis kościelny zakazujący kobietom pełnienia funkcji kościelnych (jak legat papieski), doprowadzają do jej usunięcia przez papieża. Zanim zostaje wygnana, Eleonora dokonuje zemsty: doprowadza do aresztowania i skazania biskupa za wykorzystywanie seksualne nieletnich i inne zbrodnie, przywracając głos i godność ofiarom. Choć jej rządy były krótkie, rewolucja Eleonory pozostawiła trwały ślad w pamięci ludu i w historii.
W komentarzu do spektaklu reżyserka Karolina Porcari opowiada o swoim osobistym odejściu od Kościoła już w młodym wieku, o potępieniu dla jego hipokryzji, korupcji i głęboko patriarchalnej struktury. Jej zdaniem postać Eleonory to przykład wciąż aktualny i konieczny: kobiety, która samotnie przeciwstawia się systemowi, rzucając wyzwanie Kościołowi, arystokracji i tradycji, by budować bardziej sprawiedliwe i nowoczesne społeczeństwo.
Ten projekt teatralny to nie tylko opowieść historyczna, ale również refleksja nad współczesnością. Postać Eleonory staje się symbolem wszystkich kobiet — dawniej i dziś — walczących o przełamanie mechanizmów tradycyjnej władzy, piętnujących przemoc, bezkarność i patriarchalne struktury, które nadal trwają. Postać biskupa uosabia tę część władzy religijnej i instytucjonalnej, która pod maską moralności skrywa przestępstwa i nadużycia.
Czerpiąc z opowieści z przeszłości, spektakl odnosi się do współczesności, zachęcając publiczność do refleksji nad tym, ile jeszcze trzeba zrobić, by stworzyć bardziej sprawiedliwy świat — taki, w którym ci, którzy odważą się go zmieniać, nie zostaną od razu uciszeni.