W ostatnich latach we Włoszech toczy się wiele dyskusji na temat tak zwanego „trudnego dziedzictwa”, w odniesieniu przede wszystkim do materialnej spuścizny epoki faszyzmu i kolonializmu: dziedzictwa „dysonansowego”, „niechcianego”, „negatywnego” budynków, pomników, dzieł sztuki, związanych z najciemniejszymi latami dwudziestowiecznej historii kraju. Dziś pojawia się nowe uświadomienie problemu, które pozwala na nowo odczytywać niektóre „trudne” zagadnienia powstałe już po drugiej wojnie światowej i reinterpretację całych kontekstów, często pod przykrywką sztuki współczesnej.
Na przykładzie flagowych projektów, zastanowimy się nad aktualnością debaty, która nie wyczerpała jeszcze całego swojego potencjału. Z dzielącego i polemicznego elementu konfrontacji trudne dziedzictwo staje się interesującym testem, na którym można zmierzyć zdolność historii do mediacji i odpowiedzialnego przedstawienia konfliktu, z korzyścią dla pamięci, którą można dzielić się bez cenzury i gumkowania.
Davide Lacagnina jest profesorem nadzwyczajnym historii sztuki współczesnej i dyrektorem Wydziału Historii Sztuki na Uniwersytecie w Sienie. Laureat kilku grantów badawczych (Barcelona, UPF, 2006; Paryż, INHA, 2007 i 2009; Rovereto, Mart, 2011-2013; University of Siena, 2013-2016), był stypendystą stowarzyszonym w Muzeum Narodowym w Sztokholmie (2017 ), Profesorem wizytującym na Pontificia Universidad Javeriana de Bogotá (2019) oraz Wallace Fellow w I Tatti – The Harvard University Centre for Italian Renaissance Studies (2002).
Rezerwacja nie jest już możliwa