Pod koniec Drugiej Wojny Światowej Włochy były obrócone w gruzy. Trzeba odbudować prawie wszystko: domy, szkoły, szpitale, drogi, mosty, linie kolejowe, fabryki. Ale trzeba było też poznać kraj, który z powodów historycznych i geograficznych, w dużej mierze nie znał sam siebie. W procesie tym fundamentalną rolę odgrywali pisarze i dziennikarze, ponieważ prawie na bieżąco opowiadają o przemianach – wyludnionych wsiach i obszarach górskich, miastach, które zapełniają się nowymi mieszkańcami i nowymi dzielnicami – a przede wszystkim w wpływie tych przemian na życie codzienne i samą naturę Włochów. W tej rozmowie zajmiemy się najciekawszymi i najbardziej udanymi relacjami z „państwa włoskiego” w latach 1945-1968. Z kilkoma nutami filmów, które – na ten sam temat – zasługują na to, by je zobaczyć.
Claudio Giunta jest profesorem Literatury Włoskiej na Uniwersytecie w Turynie, specjalistą od literatury średniowiecza. Był fellow w American Academy w Rzymie, w Harvard Center for Renaissance Studies w Florencji i w Warburg Institute w Londynie. Współpracuje z kilkoma gazetami («Sole 24 ore», «Foglio», «Post», «Internazionale») oraz jest jednym z dyrektorów «Nuova rivista di letteratura italiana».
Raoul Bruni jest profesorem Literatury Włoskiej na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Napisał wiele esejów dotyczących Leopardiego i jego spuścizny literackiej i filozoficznej. Niedawno przygotował wydanie książki „Opowiadania” Giovanniego Papiniego (Clichy 2022). Pisuje regularnie artykuły naukowe i współpracuje z kilkoma czasopismami.
