Dacia Maraini, jedna z głównych bohaterek włoskiego świata literackiego przedstawia autobiograficzną opowieść Vita mia, w rozmowie z Małgorzatą Ślarzyńską.
Vita mia to pamiętnik, który opowiada o dzieciństwie autorki w czasie II wojny światowej, kiedy jej rodzina została internowana w japońskim obozie jenieckim. W wieku siedmiu lat Dacia i jej siostry zostały zatrzymane wraz z rodzicami, Foskiem Maraini i Topazią Alliatą, za to, że ci odmówili złożenia przysięgi na wierność Republice Salò. Rodzina, mieszkająca wówczas w Kioto, została aresztowana w 1943 roku i przewieziona do obozu Tempaku w pobliżu Nagoi. Więzienie zakończyło się w 1945 roku wraz z końcem wojny i kapitulacją Japonii. Rodzina wróciła do Włoch i osiedliła się w Bagherii, gdzie Dacia rozwijała swoją pasję do literatury.
DACIA MARAINI
Włoska pisarka. Autorka literatury pięknej, poezji, sztuk teatralnych i literatury faktu oraz badaczka kondycji kobiet. W swoich tekstach często nakreślała złożone i zdeterminowane postacie kobiece, włączone w szerszą refleksję nad wieloma kwestiami społecznymi, podejmowanymi z perspektywy historycznej. Za Długie życie Marianny Ucrìa otrzymała nagrodę Campiello w 1990 roku. Za zbiór opowiadań Buio (1999) otrzymała nagrodę Strega.
W 2007 roku opublikowała Il gioco dell’universo, w którym ponownie czyta pisma swojego ojca, rekonstruując jego intelektualną i egzystencjalną podróż oraz Passi affrettati, sztukę poświęconą tematowi przemocy wobec kobiet, która została wystawiona z okazji Międzynarodowego Dnia Eliminacji Przemocy wobec Kobiet. W 2008 roku ukazała się również Il treno dell’ultima notte, w której, podążając za prywatnym życiem bohatera, odtwarza niektóre z najbardziej tragicznych momentów w historii XX wieku.
Do jej późniejszych dzieł należą: La ragazza di via Maqueda (2009), w której przeplatają się historie postaci typowych dla pokolenia ukształtowanego po II wojnie światowej, z ich złudzeniami i rozczarowaniami, charakterystycznych dla Włoch w stanie fermentu. Jest również autorką esejów, sztuk teatralnych i scenariuszy, a także reżyserką filmową i teatralną.
W 2012 roku otrzymała nagrodę Fondazione Campiello za calokształt pracy twórczej. Jej najnowsze publikacje to Tre donne (2019), In nome di Ipazia (2023) i Caro Pierpaolo, lettere a un amico morto (2023). W 2024 roku opublikowała Vita mia, relację z dwóch lat spędzonych w obozie koncentracyjnym w Japonii za antyfaszyzm.
Aby uzyskać więcej informacji, kliknij tutaj:
