Założony w okresie międzywojennym, Włoski Instytut Kultury w Warszawie został zainaugurowany 12 listopada 1934 roku w swojej pierwszej siedzibie przy ul. Zgody i działał do wybuchu II wojny światowej (1939 r.). Po długiej przerwie Instytut został reaktywowany 5 maja 1965 roku: zlokalizowany tym razem przy ul. Nowowiejskiej 6, nosił nazwę „Czytelnia i Biblioteka Włoska”. Instytucja działa nieprzerwanie do dnia dzisiejszego z naprzemiennymi wydarzeniami i w różnych miejscach. W latach 1978-2001 funkcjonował w siedzibie przy ul. Foksal 11, i zyskał nazwę Włoskiego Instytutu Kultury. Od lutego 2001 roku działa w swojej obecnej siedzibie, mieszczącej się przy ul. Marszałkowskiej 72, zakupionej przez rząd włoski dzięki intuicji Ambasadora Włoch w Polsce J.E. Luca Daniele Biolato (1939-2009). Od 1987 roku w Polsce działa również Włoski Instytut Kultury w Krakowie, będący wydzieloną sekcją Instytutu w Warszawie.
Włoski Instytut Kultury w Warszawie mieści się w samym sercu stolicy, w dwóch apartamentach znajdujących się we wnętrzu „Kamienicy Matias Taubenhaus”, XIX-wiecznej neogotyckiej budowli należącej do polskiego dziedzictwa artystycznego. Pałac, zbudowany w 1898 roku i pokryty płytkami ceramicznymi „Terra di Siena bruciata”, jest dziełem słynnego architekta Edwarda Goldberga, inspirowanym weneckim gotykiem.
Wnętrza zdobią sztukaterie, łuki, ostrołukowe sufity i inkrustowane posadzki. Po II wojnie światowej i niszczycielskim pożarze w 1944 roku Pałac został poddany pracom remontowym, które trwały od 1945 do 1950 roku, ale dopiero od 1998 roku przeprowadzono prawdziwe prace restauratorskie, które przywróciły artystycznemu budynkowi jego dawny wygląd.