Zachęta — Narodowa Galeria Sztuki w Warszawie prezentuje wybór prac Giorgio Morandiego (1890–1964), bolońskiego artysty, którego podejście nadal znajduje oddźwięk wśród współczesnych odbiorców. Wystawa obejmuje całą drogę artystyczną Włocha, począwszy od eksperymentów z lat 20. XX w. po pełną dojrzałość ekspresyjną, o której świadczy postępujące rozrzedzenie linii i palety kolorów. Jego martwe natury, ciche pejzaże i delikatne kompozycje kwiatowe odzwierciedlają stałe poszukiwania w obszarze percepcji i przedstawiania przestrzeni.
Kilka spośród obrazów olejnych, akwarel, rysunków i grafik znajdujących się na wystawie to wybitne przykłady subtelnego, ale rygorystycznego języka wizualnego, w którym codzienne przedmioty nabierają charakteru medytacyjnego dzięki uważnemu podejściu do światła, objętości i kompozycji. Centralne miejsce na wystawie zajmuje Martwa natura (Vitali 985) z 1956 r., która w pełni oddaje esencję artystycznych dążeń Morandiego. W pracy tej synteza jego ekspresyjnego stylu nabiera nowej przejrzystości: materia przeradza się w czystą formę, światło delikatnie pieszczące powierzchnię nadaje przedmiotom monumentalny charakter i nadaje im ponadczasową aurę. Równowaga kompozycji, czystość formalna i stanowcze, zdecydowane pociągnięcia pędzlem czynią tę martwą naturę symbolicznym przykładem poetyki artysty, w której rzeczywistość ulega sublimacji i przechodzi w wymiar absolutnej kontemplacji. W dzisiejszych czasach, naznaczonych pędem i natłokiem obrazów, refleksja nad pracami Morandiego wydaje się tym bardziej istotna. Jego prace zachęcają nas do ponownego odkrywania wartości wolnego tempa życia, do postrzegania powtórzeń jako formy poszukiwań i do skupiania się na procesie twórczym, a nie na efekcie końcowym.
Kurator wystawy to Lorenzo Balbi, dyrektor Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Bolonii oraz Muzeum Morandiego w Bolonii.
Godziny otwarcia wystawy:
wtorek – niedziela godz. 12–20
czwartek – wstęp wolny
kasa biletowa czynna do godziny 19.30
Giorgio Morandi
Urodził się w Bolonii 20 lipca 1890 r. Niemal całe życie spędził, pracując jako malarz i rytownik w niewielkim mieszkaniu przy Via Fondazza, które dzielił z trzema siostrami. Za wyjątkiem podróży do Wenecji, Florencji czy Rzymu na wystawy swoich obrazów, czy letnich pobytów w wiosce Grizzana na wzgórzach Apenin na pograniczu Toskanii i Emilii-Romanii, Morandi prawie w ogóle nie opuszczał Bolonii. Pomimo wyjątkowej rezerwy artysty jego obrazy zyskały sławę i popyt w całej Europie i Ameryce. W 1930 r., „dzięki swej sławie”, został profesorem grafiki na Accademia di Belle Arti w Bolonii, gdzie nauczał przez 26 lat. Już w 1934 r. Roberto Longhi, wówczas profesor sztuki renesansu na Uniwersytecie Bolońskim, w publicznym wystąpieniu uznał Morandiego za największego żyjącego malarza we Włoszech. W 1949 r. uwzględniono go w przełomowej wystawie „Sztuka włoska dwudziestego wieku” w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, a w 1957 r. przyznano mu Grand Prix w kategorii Malarstwo na Biennale w São Paulo. Zmarł w swoim mieszkaniu w Bolonii 18 czerwca 1964 r..